Δυο βραβεία και μια ημερήσια απόδραση

Σειρά μου να παρουσιάσω τα βραβειάκια,που μου χάρισαν αγαπημένες φίλες.
Πρώτο ήρθε αυτό με τις πολύχρωμες πεταλούδες,βραβείο έμπνευσης,χαρισμένο από την Έφη και την ευχαριστώ πολύ!

Θα το χαρίσω με τη σειρά μου στις:

1 Μαριέλα,τη δασκάλα μου στη ζωγραφική (marielartcourse)
2 Βασιλική (free paint)
3 Λούρδη (πολυτεχνίτισσα)
4 Μαρία και Μισιρλού (2handmadeart)

To δεύτερο βραβείο,το μαρτίνι,ήρθε από την Άννα,την οποία ευχαριστώ πολύ.
Μαζί με το βραβείο πρέπει να γράψω για μια δική μου απόδραση ,μόνο που θα είναι άνευ ποτού-πίνω ελάχιστα και προτιμώ κόκκινο κρασάκι.

Ιούνιος,τέλη δεκαετίας ΄70 γυρίζοντας από τις εξετάσεις στη σχολή βρήκα να με περιμένει ένα αεροπορικό εισιτήριο για Κρήτη.Το καράβι,που δούλευε ο πατέρας μου έπιασε για λίγο Ηράκλειο κι ήθελε να με δει.Διπλή η χαρά μου,θα έβλεπα τον μπαμπά μου και θα πήγαινα Κρήτη,που δεν είχα ξαναπάει και μάλιστα με αεροπλάνο.Τότε το αεροπορικό ταξίδι ήταν πόθος,αργότερα έγινε φόβος.
Το ταξίδι ήρεμο κι όμως από εκείνη τη στιγμή ήρθε εκείνη η ανησυχία,το σφίξιμο,που πάντα με ακολουθούσε.
Μολις δυο ώρες έμεινα με τον πατέρα μου,αποχαιρετιστήκαμε και το υπόλοιπο της ημέρας το αφιέρωσα στη γνωριμία του τόπου.Πρώτα απ΄όλα πήγα στην Κνωσό,βιαστικά περπάτησα στον αρχαιολογικό χώρο του μεγάλου αρχαίου πολιτισμού.Χρόνια μετά πήγαμε με φίλους και είχα όλη την άνεση να δω λεπτομερώς όλα τα μνημεία.
Στην επιστροφή πέρασα από το κάστρο στο λιμάνι,περπάτησα στην πόλη και αργά το βράδυ πάλι πίσω στην Αθήνα.
Για μένα σημαδιακό αυτό το ταξίδι με αεροπλάνο.Έκτοτε ακολούθησαν και κάποια άλλα,μα εδώ και αρκετά χρόνια δεν ξαναπέταξα από το φόβο,που με κυριεύει.

Το βραβείο μαρτίνι θα το χαρίσω στις νεαρές φίλες:

1 Μοντέρνα Σταχτοπούτα
2 Μαριάννα
3 Κουνελάκι
4 Άρτεμη
5 Ζέτα
6 Roadartist
Να ΄μαι,έτοιμη να μπω στους θαλάμους του παλατιού,στην Κνωσό.

Update:
Φίλες μου,αυτή την εβδομάδα,θα έρχομαι για λίγο,μπορεί να παραλείψω και κάποια μέρα να σας επισκεφτώ,γιατί από χτες οι μέρες μου είναι γεμάτες από το μικρούλη εγγονό μας.Τον άφησαν τα παιδιά-είχαν δουλειές στην Αθήνα-και είμαι συνεχώς από πίσω του,αλλά κι αυτός ο πονηρούλης όλο στα πόδια μου κρέμεται.
Από τις 9,που πηγαίνει για ύπνο,προσπαθώ να συμμαζέψω λίγο.
Σας φιλώ!