Τα δέντρα

Δέντρα μόνα,σιωπηλά.Φυτρώνουν στην τύχη,τον τόπο δε διαλέγουν,μα όπου βρεθούν ποτέ τίποτα δε ζητούν.

Στη μάνα γη ακουμπούν,χτίζουν κορμό,φύλλα,καρπούς.

Χρόνια ριζωμένα, χειμώνες-καλοκαίρια,δέχονται στη φυλλωσιά τα χάδια της αύρας,την οργή του ανέμου.

Μια μικρή πνοή αρκεί,για ν΄αρχίσει το τραγούδι τους κι ο ρυθμός να κυριεύσει το κορμί τους.

Χέρια φυλλοφόρα τα κλαδιά τους καρτερικά προσμένουν των πουλιών τις φωλιές,τη γλυκιά τους λαλιά.

Από την κορφή τους κρέμεται η κάθε μέρα,μια κορώνα από χρυσές και σμαραγδένιες ακτίνες.

Κι αυτά γλυκά αγκαλιάζουν τον ήλιο,τ΄άστρα,τη σελήνη.

Τα πληγώνουμε δε μιλούν-άραγε κρυφά δακρύζουν;


Τα "θέλω τους" υπάρχουν μόνο στα "δίνω τους"