Δέντρα μόνα,σιωπηλά.Φυτρώνουν στην τύχη,τον τόπο δε διαλέγουν,μα όπου βρεθούν ποτέ τίποτα δε ζητούν.
Στη μάνα γη ακουμπούν,χτίζουν κορμό,φύλλα,καρπούς.
Χρόνια ριζωμένα, χειμώνες-καλοκαίρια,δέχονται στη φυλλωσιά τα χάδια της αύρας,την οργή του ανέμου.
Μια μικρή πνοή αρκεί,για ν΄αρχίσει το τραγούδι τους κι ο ρυθμός να κυριεύσει το κορμί τους.
Χέρια φυλλοφόρα τα κλαδιά τους καρτερικά προσμένουν των πουλιών τις φωλιές,τη γλυκιά τους λαλιά.
Από την κορφή τους κρέμεται η κάθε μέρα,μια κορώνα από χρυσές και σμαραγδένιες ακτίνες.
Κι αυτά γλυκά αγκαλιάζουν τον ήλιο,τ΄άστρα,τη σελήνη.
Τα πληγώνουμε δε μιλούν-άραγε κρυφά δακρύζουν;
Τα "θέλω τους" υπάρχουν μόνο στα "δίνω τους"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)