Θύμηση-Αφύπνιση

Τιμή στην Ελληνίδα-πάντα πρωτοπόρος στους αγώνες χτες και σήμερα.
Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν παναγιές τ΄ανέβαιναν
.........................................................................
και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες
......................................................................
μ΄αυτές αντροπατώντας,ψηλά,πέτρα την πέτρα.....
(Οι γυναίκες της Πίνδου-Νικηφόρος Βρεττάκος)
Ο Χ Ι στη λήθη...

...πάντα να θυμόμαστε:


ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΜΟΥ στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο......
.........................................................
Ήρθαν
ντυμένοι "φίλοι"
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
..................................................................
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
......................................................
Ήρθαν
................................
Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας
...........................................
Και την ηχώ σταλμένη από τα περασμένα
όλοι ακούσαμε και γνωρίσαμε.
................................................
Για μας,για μας το ματωμένο σίδερο
κι η τριπλά εργασμένη προδοσία.
..........................................
Αδελφοί μας εγέλασαν!
............................................
....ο πάντοτε αφανής δικός μας Ιούδας!
.............................................
Μηχανές αέρος τον απάγουνε
.....................................................
στα Ηλύσια μέσα και στους Λευκούς Οίκους τον αποθέτουνε...
...........................................................
Αλλά πόρος κανείς για να περάσει ο ήλιος τη φήμη του στο μέλλον.
Και ημέρα Κρίσεως καμιά,επειδή
εμείς αδελφοί,εμείς η μέρα της Κρίσεως....
...................................................
Των φονιάδων το αίμα με φως
ξεπληρώνω
...........................................
Κι η αχτίδα του ήλιου γίνηκεν,ιδέστε
ο μίτος του Θανάτου!
(επιλεγμένα αποσπάσματα από το Άξιον Εστί,Τα Πάθη-Οδυσσέας Ελύτης)


ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ
Δε νοιάζομαι
Γιατί με ζώνει
Η καταχνιά
Αφού οι βουνοκορφές
Είναι και θα ΄ναι πάντα
ΕΚΕΙ!

ΕΛΠΙΔΑ
........................
Αλλά η ρίζα εκεί αποκάτω
Μεγαλώνει
Και δυναμώνει,δυναμώνει,δυναμώνει.
(Κάρλος Κορτέζ)