Ταξιδάκι συνέχεια

Αφήσαμε το Ναύπλιο και στην Κόρινθο πήραμε το δρόμο προς Πάτρα.Μεγάλη ταλαιπωρία η διαδρομή,εθνική οδό την ονομάζουν,μα με μια λωρίδα μόνο στο μεγαλύτερο μήκος της και το κερασάκι.....πληρώνεις και διόδια για ανύπαρκτο δρόμο.Περάσαμε τη γέφυρα,πρώτη μας φορά,διασχίσαμε την Αιτωλοακαρνανία με μια μικρή στάση για καφεδάκι στην Αμφιλοχία.
Ναι,ίσως το καταλάβατε,τελικός προορισμός η Πρέβεζα,πρώτη φορά κι εδώ,αλλά τώρα εδώ μένει ο εγγονός μας.Μου άρεσε η πόλη,έχει το δικό της χρώμα και λιμάνι γεμάτο με μικρά και μεγαλύτερα σκάφη.Καφεδάκι και ψαράκι και μετά...
περίπατος στα στενά δρομάκια με την αγορά,τα ταβερνάκια,τα παλιά όμορφα σπίτια,
το παλιό ρολόι του Αγίου Χαράλαμπου,
το κάστρο,που σήμερα φιλοξενεί στρατόπεδο.
Δυο μέρες μείναμε μαζί με τα παιδιά και το μικρούλη μας.Μεγάλωσε και τρέχει,δεν τον προλαβαίνεις,θέλει να δει,να ανακαλύψει το κόσμο γύρω του.Μας ξετρέλανε με τα γελάκια και τις σκανδαλιές του.
Η επιστροφή μέσω Ιωαννίνων ,γιατί είναι πιο σύντομη για το σπίτι μας.Έτσι ελπίζαμε,αλλά εκ παραδρομής προσπεράσαμε την έξοδο της Εγνατίας στο Μέτσοβο κι έτσι φτάσαμε ως τα Γρεβενά για να κατεβούμε Καλαμπάκα-Τρίκαλα-Λάρισα και να βρούμε μετά από μεγάλη κούραση την εθνική.
Δεν είχα ξαναδιασχίσει στη ζωή μου τόσα τούνελ-λίγα μέτρα ήλιο και πάλι στοά,ατέλειωτα χιλιόμετρα ήταν ο ορεινός όγκος.Τελευταία φωτογραφία τα Μετέωρα και μετά αποκαμωμένη πήρα έναν υπνάκο.

Το τούνελ της φωτογραφίας είναι από την υποθαλάσσια στο Άκτιο.