Η γέννηση του τζίτζικα

Από τα περασμένα καλοκαίρια έβλεπα στα φυτά μας αυτά τα σχεδόν αποξηραμένα με μορφή έντομου,αλλά πού να πλησιάσω-τα φοβάμαι κι αυτά.
Φέτος είπα να ρωτήσω: "τι είναι αυτό-είναι ζωντανό;" Όχι,γιατί αν είναι σαν τα άλλα-τεράστια για μένα έντομα,να φεύγω όσο το δυνατό γρηγορώτερα από το πεδίο δράσης του-άσε που δεν ξέρω και προς ποια κατεύθυνση θα πετάξει.
Πού αλλού να απευθυνθώ,παρά στον άντρα μου,που με καθυσήχασε κοροϊδεύοντάς με συγρόνως.Έτσι γίνεται πάντα-αλήθεια γιατί όλα τα θεωρούν υπερβολικά;
Κι οι δυο σε χωριό μεγαλώσαμε,άσχετα αν γνωρίζω πολύ λίγα από τη φύση.Μαθαίνω έστω και τώρα.
Μέσα σ΄αυτό το περίβλημα-κάτι σαν κουκούλι-μεγαλώνει ο τζίτζικας.Το βρίσκουμε προσκολλημένο σε κλαδιά λουλουδιών μέχρι τη στιγμή της γέννησης.

Ένα πιο κοντινό πλάνο,τι νομίζατε,από απόσταση φωτογράφιζα.

Ήρθε η ώρα!Βγαίνει σιγά σιγά,πρασινούλης και τρυφερός.Μέρες τον παρακολουθούσα γι΄αυτή την πόζα.

Μου ξέφυγε η στιγμή που έφυγε εντελώς από το περίβλημά του.

Άδειο πια,ο τζίτζικας έφυγε και θ΄αρχίσει να σκουραίνει και να αποκτά την τέλεια προσαρμογή με το περιβάλλον.

Επειδή όπου τζίτζικας υπάρχει κι ο μέρμηγκας,μια φωλιά στην άμμο με τα ακάματα,φιλεργατικά μυρμηγκάκια.

Μαζεύουν,μαζεύουν για το χειμώνα-πού καιρός για ανέμελες στιγμές!Χρειάζονται όμως κι αυτές ,τι θα χαρούν στη ζωούλα τους;

Το καταχείμωνο,σύμφωνα με το μύθο,έχουν εξασφαλίσει την τροφή τους και διώχνουν τον καημένο τον τζίτζικα.Καθόλου δε συμφωνώ μ΄αυτό το τέλος,μα καμιά αλληλεγγύη πια!Προτιμώ την εκδοχή που ο τζίτζικας προσκαλεί τα μυρμήγκια για σκι.

Το ίντερνετ εξακολουθεί να με ταλαιπωρεί,το mobile έχει και τις καλές στιγμές του,μου κάνει τη χάρη για μια αναρτησούλα.