Το χωριό μεταμορφώνεται,μικρά,παλιά σπιτάκια γκρεμίζονται,γίνονται οικόπεδα,που είτε οικοδομούνται από τους κατόχους είτε πωλούνται σε κατοίκους πόλεων,που αποζητούν μια ήρεμη γωνιά.
Το ΄83 που πρωτοήρθαμε,περιμετρικά λίγα σπίτια υπήρχαν,μεταξύ τους και το δικό μας,σήμερα όλο και πληθαίνουν.Αν πούμε για την παραλία;Εκεί είναι που σε τίποτα δε σου θυμίζει τα λιγοστά,διάσπαρτα,μικρά εξοχικά,που έβλεπες μέσα στην τεράστια έκταση.

Θυμάμαι εκεί ζούσε μια γριούλα ντυμένη πάντα με την τοπική φορεσιά,σήμερα οι εγγονοί της "άδειασαν" το χώρο.Με λύπη κοιτούσα και σκεφτόμουν πόσοι άνθρωποι έζησαν εκεί με τις χαρές και τις λύπες τους,στέριωσαν οικογένεια,γέννησαν παιδιά,γέμισε η αυλή γέλια και κλάματα.Ζωές που πέρασαν,που ποτέ δε γνώρισα κι όμως η καρδιά σφίγγεται σε μια τέτοια εικόνα.Πρέπει να προχωρήσουμε λένε.....

Νά το ένα από τα κεραμίδια,το έφτιαξα:συνδύασα ζωγραφική και decoupage με κρακελέ.
Με περιμένουν κι άλλα,θα τα φτιάξω χαρούμενη που κάτι απόμεινε από ακόμη ένα σπιτάκι της γειτονιάς.
*Η φωτογραφία του χωριού είναι από το ημερολόγιο της φιλοδασικής ένωσης.Κάποια από τα σπίτια που εικονίζονται έχουν δώσει τη θέση τους σε καινούρια και έπεται συνέχεια............
31 σχόλια:
Ελένη μου μέσα από τις δημιουργίες σου νομίζω ότι η μπουλντόζα δεν γκρέμισε τελικά το σπιτάκι, μιας και κάτι όμορφο έμεινε από αυτό!
Ασχημο να γκρεμίζονται οι αναμνήσεις, κάποιες φορές δυστυχώς αναπόφευκτο!
Φιλιά, καλή βδομάδα!!
Ακου τωρα συμπτωση, τις ιδιες ακριβως σκεψεις εχουμε
Το τελευταιο σπιτι της γειτονιας μου, αυτο που θυμαμαι απο τα παιδικα μου χρόνια, ενα διωροφο ψηλοταβανο, με αυλή, μωσαικό, συρταρωτες πόρτες που απομονώνουν μια μεγαλη τραπεζαρια απο το υπολοιπο σπιτι, ενα σπίτι δηλαδη χαρακτηριστικό δείγμα του 60, ετοιμαζεται να γκρεμιστει αυτες τις μερες για να γινει μια ακομα πολυκατοικια
Φροντισα να το φωτογραφισω απο ολες τις μεριες, μια και ειναι τοσο μεγαλο, που πιανει ολοκληρη γωνια του δρομου, κι έχει πολλες όψεις
Σκεφτομουν οτι δεν εχει μεινει τιποτα απο εκεινα τα ομορφα σπιτια, πλην ενος μικρου ακομα, που γι αυτο και το πως κατέληξε θα κανω ειδικη αναρτηση
Καλημερα Ελενη μου!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Όταν βλέπω σπίτια παλιά να χάνονται,ιδιαίτερα σε μικρά χωριά ή και κωμοπόλεις μελαγχολώ.
Ακόμη και στην Αθήνα είναι λυπηρό,
Από την άλλη σκέπτομαι πόσο εύκολο είναι οικονομικά να συντηρηθούν και να αναβιώσουν;;
Αν δεν έλεγες ότι είναι κεραμίδι με την πρώτη ματιά δεν θα το αναγνώριζα.
Αυτή την τεχνική τελικά πρέπει να τη μάθω κάποια στιγμή.
Έλενα,έτσι είναι,ήταν πολύ παλιό.
Ναι,κάτι θα μείνει,αλλά τα παλιά κεραμίδια τα κυνηγάω όπου τα βρίσκω.Μπορείς να ζωγραφίσεις τέλεια πάνω τους.
Φιλιά!
Ρίκη,απ΄όσα γράφεις το σπίτι στην πόλη σου ήταν σαν παλιό αρχοντικό-κρίμα να χάνονται τέτοια οικήματα.
Το "δικό" μας ένα ταπεινό σπιτάκι ήταν,αλλά ξέρεις μετά από τόσα χρόνια...
Το σκέφτηκα για φωτογραφίες,αλλά καταλαβαίνεις πώς θα με κοίταζαν.
Φιλιά!
Ξανθή,μπορεί να είναι δύσκολο να τα συντηρήσεις,ίσως και αδύνατο,αλλά δεν παύει να χάνεται η μορφή του χωριού.
Δεν το γνώρισες το κεραμίδι;Βέβαια κυκλοφορούν στο εμπόριο πλαστικά για decoupage,αλλά προτιμώ τα γνήσια.
Πώς να γίνει να σου δείξω την τεχνική.
Φιλιά!
Eleni μου, πολύ συγκινητική η ανάρτησή σου για μια Ελλάδα που παραδίδεται αμαχητί στις μπουλν τόζες ενός υποτιθέμενου πολιτισμού!Δυστυχώς οι απόγονοι δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες και σε λίγο οι αναμνήσεις (ΑΝ υπάρχουν) θα ναι ενα με το τσιμέντο που θα τους περιστοιχίζει.
Θάμαστε ελεύθεροι- πολιορκημένοι στα χωριά μας.
Το πράσινο θα λιγοστεύει δραματικά η ποιότητα της ζωής μας θα ευτελίζεται ολοένα και περισσότερο και εμείς μη βλέποντας τις ευθύνες μας θα κατηγορούμε τους "άλλους".
Εσύ είχες την ευαισθησία και κράτησες τα κεραμίδια,αυτοί τί κρατούν άραγε;
οπως και εσύ ετσι και εγώ Λενάκι μου νοιώθω για τα παλιά τα σπίτια!
καλά έκανες που πήρες κεραμιδάκια και στα χέρια σου ζωντάνεψαν !!
τα έκανες υπέροχα!!! τα έβαλες μέσα στο σπίτι ή στόλισες μεριά του κήπου σου ???
φιλια πολλά
κι εγώ όταν γκρέμισαν το σπίτι που μεγάλωσα είχα πάθει σοκ, στο γυμνάσιο πήγαινα τότε και δεν ήθελα ούτε να περάσω από εκείνο το σημείο, ακόμη κι αν πέρασαν τόσα χρόνια εγώ επιμένω να βλέπω τις μονοκατοικίες και τον τεράστιο κήπο σε κείνο το σημείο, κι ας είναι σήμερα μια οικοδομή που καταλαμβάνει μισό οικοδομικό τετράγωνο.
αυτά τα κεραμίδια είναι πολύ όμορφα και συ τους έδωσες και πάλι ζωή, διασώζοντας μαζί τους κι αναμνήσεις
Χαρά,οι εγγονοί ζουν στην Αμερική και όλα τα βλέπουν σαν επιχείρηση.
Τα κεραμιδάκια θα αξιοποιηθούν με τον καλύτερο τρόπο-είναι πολύ παλιά και μάλιστα από ένα μικρό κεραμοποιείο της περιοχής.
Φιλιά!
Μαρία,βλέπεις ν΄αλλάζει η γειτονιά σου,είναι να μη συγκινείσαι;Ποιος ξέρει τι θα γίνει εκεί.
Έφτιαξα το πρώτο-για την αυλή θα τα ζωγραφίσω μόνο,γιατί το χαρτί το φοβάμαι.
Φιλιά!
Γαστεροπλήξ,καταλαβαίνω πώς ένοιωσες,το ίδιο συνέβη,όταν γκρεμίσαμε το πατρικό μου,αλλά μονοκατοικία με αυλή έγινε πάλι-αυτό με παρηγορεί.
Μ΄αρέσουν πολύ αυτά τα παλιά πράγματα-κοίταξα και για ξύλα,αλλά δυστυχώς η εγκατάλειψη και ο χρόνος είχαν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους.
Φιλιά!
Και ακροκέραμα άμα εύρισκες; Κράτα μου ένα...
Ελένη, όλοι μελαγχολούμε στο γκρέμισμα-εξαφάνιση των παλιών σπιτιών! To τέλος πάντα φέρνει θλίψη.
Καλό απόγευμα
Ζαμπία,μακάρι να εύρισκα ακροκέραμα!Το σπιτάκι ήταν ταπεινό.
Να σου κρατήσω ακροκέραμο ή κεραμίδι;Διευκρίνηση, παρακαλώ χιχι
Φιλιά!
Πανέμορφο έγινε το κεραμύδι σου!! Είναι απίστευτο πόσο στενά δενόμαστε οι άνθρωποι με τα πράγματα, με το χώρο....και αυτό είναι το υγιές βέβαια!
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το γλυκύτατό σου σχόλιο στο μπλογκ μου και για τα πάντα καλά σου λόγια! Να βάλεις Google Analytics, είναι χρήσιμο...
Aνεράιδα,τα σχόλιά μου αντικατοπτρίζουν αυτό που νοιώθω-αφού μου αρέσουν όσα με αγάπη φτιάχνεις,να μην το πω;
Καλό βγήκε τελικά,θα σκεφτώ τι θα φτιάξω στα άλλα.
Θα το πω στην κόρη μου,γιατί ούτε πού ξέρω από τέτοια.
Φιλάκια!
αχ αν ζουσε η μητέρα μου, θα λάτρευε την τέχνη σου..
έτσι ειναι η ζωή Ελενη μου: πολλές φορές, μπροστά στην ορμή της, τα ισοπεδώνει ολα..
σε φιλώ
την καλησπερα μου!
Μαριλένα μου,τι να πω-ευχαριστώωωω!
Αν κρίνω από τους πίνακες,που σου άφησε η μαμά σου,χαρά μου τα λόγια σου.
Φιλιά!
Και η δική μου γειτονιά έχει αλλάξει πολύ από τότε που τη θυμάμαι Ελένη μου, μονοκατοικίες με όμορφους κήπους ελάχιστες πια...
Υπέροχο το έργο σου!!!!
Καλό και ειρηνικό μήνα! Ένα μουσικό δωράκι σε περιμένει εδώ:
http://whoisherewhoishere.blogspot.com/2010/06/blog-post.html
Πανέμορφα τα ... δημιουργήματά σου, έστω και από ... μελαγχολικές σκέψεις που κι εγώ έχω κάνει.
Καλώς σε βρίσκω
Την καλημέρα μου
Mαργαρίτα,πρώτα σε επισκέφτηκα και..ευχαριστώ για το υπέροχο μουσικό δωράκι!
Όλα αλλάζουν,ο κόσμος μας ανατρέπεται σε κάθε έκφανσή του.Τα παιδιά μας θα περάσουν δύσκολα...
Χαίρομαι που σου άρεσε το κεραμίδι.
Φιλιά!
Καλώς ήρθες,Meggie!
Mάλλον είναι του χαρακτήρα μου να κάνει μελαγχολικές σκέψεις.
Μέσα απ΄αυτές μπορεί να βγαίνει κάτι καλό,λέμε τώρα.
Σ΄ευχαριστώ!
καλό μήνα
Eπίσης,Γαστεροπλήξ!
Να είμαστε καλά και να έχουμε ένα όμορφο καλοκαίρι!
Δυστυχως Ελενη μου χανονται πολλα πραγματα στο περασμα του χρονου και μενουν μονο καποια μικρα πραγματακια για να μας τα θυμιζουν, οπως το κεραμιδι που ξαναγεννηθηκε στα χερια σου.Καλο μηνα να εχεις.
Kατερίνα,ας περισώσουμε όσα μπορούμε για να μας θυμίζουν τα περασμένα.
Ευχαριστώ πολύ!
Καλό μήνα και καλοκαίρι!
Καλημέρα Ελένη.
Δεν ξέρω αν θα το δεις το σχόλιό μου, μα ήθελα να το βάλω εδώ στο "χώρο" του.
Εννοούσα ακροκέραμο, αν και όποτε σου τύχει.
Φιλιά
Ζαμπία,άργησα λίγο να το δω.
Αν τύχει,θα σου κρατήσω.
Φιλιά!
Ελένη, αυτό εννοείς έ;; Ίσως δεν είχες πρόβλημα επειδή η ριπολίνη ήταν νερού....εμένα ήταν κανονική λαδομπογιά. όταν πέρασα το βερνίκι κρακελέ πάνω της γλιστρούσε και συγκεντρωνόταν σταγόνες σταγόνες σε κάποια σημεία (φαίνεται στη φωτο που είναι ροζ)....από τότε ήμουν σίγουρη ότι δε θα γίνει κρακελέ, αλλά πάλι ήθελα να δοκιμάσω....Νομίζω ότι αυτό το βερνίκι είναι για ακρυλικά, όχι για χρώματα λαδιού....
Για τις σκιές θα χρησιμοποιήσω τα χρώματα της χαρτοπετσέτας έ;
Aνεράιδαμναι αυτό εννοώ.
Πάντα στο φόντο αυτά τα χρώματα χρησιμοποιώ,από τη Μάγια το έμαθα-τα ίδια βάλαμε και στο μάθημα,τα ακρυλικά της ζωγραφικής είναι ακριβά για μεγάλες επιφάνειες.Μ΄αυτά κάνουμε τις σκιάσεις.
Να σκεφτείς ότι πρώτη φορά έκανα αυτό το κρακελέ.
Ναι,για να ταιριάζουν.Προσωπικά κάνω και μια μείξη από χρώματα.
Πιστεύω να σε βοήθησα.
Φιλάκια-καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου