Ταξιδάκι

Φίλες μου σας αφήνω για μια βδομαδούλα,πάω ταξιδάκι εντός των τειχών.Χρειαζόμαστε μια αλλαγή από τα καθημερινά.Περισσότερο τη χρειάζεται ο άντρας μου,άλλωστε εγώ ήδη πήγα την εκδρομούλα μου το Μάιο.
Καλό μήνα σας εύχομαι!

Οι γυναίκες της Κυριακής:εικόνες της Χαλκίδας

Τράβηξα από το ράφι ένα βιβλίο διαβασμένο από καιρό.που περιγράφει τη Χαλκίδα του μεσοπόλεμου και μετά απ΄αυτόν.Ήθελα γι΄άλλη μια φορά να θυμηθώ,να ταξιδέψω στα μονοπάτια της ιστορικής μνήμης,αυτή τη φορά του τόπου μου.
Μέσα από τις περιγραφές εικόνες οικείες ξεπηδούν,τοπωνύμια γνωστά:Κουρέντι,Σουβάλα,Κοκκινο σπίτι,αγορά της Ερμού και πάνω αγορά( μαγαζιά με την ίδια επωνυμία συναντούμε και σήμερα),γέφυρα,Καράμπαμπας,κάστρο,τελωνείο,σιδηροδρομικός σταθμός...... καθώς και ονόματα οικογενειών της πόλης.

Άνθρωποι καθημερινοί οι ήρωες,άλλοι ντόπιοι κι άλλοι που η μοίρα τούς έφερε στα στενά της πόλης.Παλεύουν,μοχθούν για μια καλύτερη ζωή.
Στο πρώτο μέρος ο Γιασεμής κι η Φωτεινή,οι ιστορίες τους μέχρι τη γνωριμία και το παντοτινό τους δέσιμο.Παράλληλα μικρά κεφάλαια για τη Μέλπω και το Ριτς,που από το δεύτερο μέρος ξετυλίγουν πλήρως τη δική τους ιστορία.
Η ζωή στη Χαλκίδα του μεσοπόλεμου,τα όνειρα,τα πάθη κι οι πόθοι απλών ανθρώπων,η πανούκλα του ΄26,η οικονομική κρίση του ΄29 και μετά...ο πόλεμος,που ανέτρεψε τη ζωή,ο εμφύλιος,η απελευθέρωση,το "σωτήριον" σχέδιο Μάρσαλ.
Τέλος του πολέμου κι ο κόσμος γιορτάζει την απελευθέρωση,θα είναι όμως πάντα υποταγμένος σε αποφάσεις αλλοεθνών,που ύφαιναν τη μελλοντική τους ελευθερία(;).
Μέσα από διηγήσεις βρίσκουμε αναφορές στο Νegroponte,τη Χαλκίδα της ενετοκρατίας.
Στο τρίτο μια περιγραφή για την Αιδηψό του τότε γεμάτη αίγλη και μια συνάντηση υψηλά ιστάμενων στο τσιφλίκι του Μπαίκερ στο Προκόπι(Άγιος Ιωάννης Ρώσσος).
Αυτή τη φορά πέρα από τις προσωπικές ιστορίες των προσώπων,στάθηκα πιο πολύ στα ιστορικά γεγονότα,που γεμίζουν τις σελίδες:πράξεις,αφηγήσεις και καθημερινές συνήθειες.

Εντυπωσιάστηκα με άρθρο,που έγραψε σε τοπική εφημερίδα τέλη του ΄38 ο "Εύριπος":

"Το πάθος των λίγων να πιστεύουν πως θα κατακτήσουν τους πολλούς ξεκίνησε από τη Μαντζουρία το Σεπτέμβρη του 1931.
Οι Γερμανοί πάντα αγαπούσαν το έθνος τους και την πειθαρχία.Θέλουνε εκδίκηση για την ήττα τους στον Α΄παγκόσμιο πόλεμο...............................................
Σήμερα η Γερμανία,αύριο ο κόσμος".

Τώρα αυτές τις μέρες και πάλι αυτή η χώρα στο προσκήνιο.Προσπαθεί να επιβληθεί,να καθυποτάξει λαούς όχι με συμβατικά όπλα,μα με ένα διαφορετικό τρόπο.Να συντρίψει οικονομικά,να καταβάλει κάθε ελεύθερο,περήφανο λαό.
Τα εφιαλτικά σημάδια δείχνουν τον ένα δρόμο.Η ώρα των ανέμων έχει πλησιάσει επικίνδυνα.


Στις φωτογραφίες η πόλη(παραλία) σήμερα και τη δεκαετία του ΄40.Η δεύτερη είναι από δικό μου άλμπουμ-στη μέση η μαμά μου.
Το βίντεο όπως και η φωτογραφία της πόλης από το διαδίκτυο.

Φθινοπωρινά

Επίσημα πλέον φθινόπωρο με τη σφραγίδα της φθινοπωρινής ισημερίας ή αστρικής ημέρας κατά την αστρονομία.
Ο καιρός απόλυτα εναρμονισμένος από χτες:γκρίζος ως μαύρος,βαρύς ο ουρανός,αστραπόβροντα,καταιγίδες και ατέλειωτη,ρυθμική βροχούλα.
Ακόμη να συνέλθω από τις "δύσκολες,καλοκαιρινές ενασχολήσεις μου"....
......ξεδιάλεγμα δλδ γυαλόξυλων,που καθημερινά έφερνα σπίτι μετά το μπανάκι,πέρα από τις εξορμήσεις,που είχαν αυτόν τον σκοπό.
Με τα μικρά τετράγωνα και παραλληλόγραμμα έφτιαξα πινακάκια άλλοτε χρησιμοποιώντας ένα,άλλοτε ενώνοντας μερικά με ξυλόκολλα.

Τα σημερινά έχουν χρώμα φθινοπωρινό.

Τρία,άνισα χρειάστηκα για τα φύλλα που πέφτουν,

ένα λίγο πιο μεγάλο για το φυλλοβόλο δέντρο.Πριν το ζωγραφίσω πέρασα την επιφάνεια με ξυλόστοκο και τελείωσα με αραιωμένο ακρυλικό(ωμή όμπρα) σαν πατίνα.

Σ΄αυτό ακολούθησα άλλη τεχνική:κόλλησα χαρτοπετσέτα φαγητού,λευκή χωρίς να την στρώσω καλά,για να κάνει πτυχώσεις,έφτιαξα με σπάγγο τα δεντράκια δεξιά κι αριστερά και μετά ζωγράφισα.Στο τελείωμα, πέρα από την όμπρα,πέρασα και αραιωμένη,χρυσή πατίνα.

Από κοντά η μια πλευρά

και η άλλη.

Για το τέλος μια μεγάλη πέτρα ζωγραφισμένη -θέμα η βροχή.Το γκρι χρώμα της ταίριαζε στην ατμόσφαιρα μιας φθινοπωρινής,βροχερής ημέρας.

Επιστροφή

Επέστρεψα κι εγώ στη χειμερινή μου βάση.Σκέφτομαι από πού ν΄αρχίσω,αλλά πρώτα είπα να κάνω την αναρτησούλα μου-επιτέλους όλα δουλεύουν και πάλι.
Μερικές φωτογραφίες από την αυλή,που πολύ μου άρεσαν.
Το χρώμα των φθινοπωρινών φύλλων,

κιτρινοπορτοκαλοκόκκινο-ανεπανάληπτη η φύση,

ένα αγιόκλημα,που βρήκε πρόσφορη αγκαλιά στου φοίνικα τον κορμό,

η γερασμένη τζανεριά με τον κούφιο κορμό.Της έριχνα νερό και μου άρεσε να το κοιτάζω να ξεχύνεται.

Θα επανέλθω με τις δημιουργίες μου,προς το παρόν κοιτάζω να συμμαζευτώ.

Η μεγάλη αγαπημένη

Η θάλασσα είναι συνυφασμένη με τη χώρα μας.Η απεραντοσύνη της συγκινεί και δελεάζει.
Πάντα ήταν,είναι και στους αιώνες θα αποτελεί πηγή έμπνευσης-έγινε πεζό με την πένα του συγγραφέα,τραγούδι με την ευαισθησία του ποιητή και πίνακας με το χρωστήρα του ζωγράφου.
Η δική μας θάλασσα,που ομορφότερη δεν υπάρχει,διάσπαρτη με νησιά,νησάκια,νησίδες.....

Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
και είδα και θαύμασα.
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς
κατ΄εικόνα και ομοίωσή μου:
Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή.......

Άξιον Εστί:Η Γένεσις

Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα φλόκους
στο γαρμπή τ΄αρμενίζοντας πόντζα-λαμπάντα....

Άξιον Εστί:Δοξαστικό

Οι λιθιές και τα κύματα χέρι χέρι
......................................................
Τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες
τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια...

Άξιον Εστί:Δοξαστικό

Ζωγραφική με ακρυλικά και σπάτουλα σε ξύλο του γυαλού.

Σεπτέμβρης

Αλλάζουμε εποχή,το καλοκαιράκι δίνει τη θέση του στο φθινόπωρο.Κάποια πρώτα σημάδια της νέας εποχής άρχισαν ήδη να φαίνονται.
Κιτρινοκόκκινα φύλλα,ψυχρούλα και υγρασία πρωί και βράδυ,μερικές ψιχάλες βροχής,που μπορεί να εξελιχθούν σε βροχή,ακόμη και η μυρωδιά της νοτισμένης γης είναι αλλιώτικη.Όλα προμηνύουν το πέρασμα στην καινούρια εποχή.
Ένα μόνο στοιχείο στη φύση παραμένει ακόμη ελκυστικό:η θάλασσα!
Πιο ήρεμη μετά τα μελτέμια,αλλάζει κι αυτή.Πιο βαθύ μπλε το χρώμα της,πιο ήρεμα,ολοκάθαρα και διαυγή τα νερά,μπορείς να δεις μέχρι το βυθό της.
Συνεχίζω το κολύμπι στην έρημη πια παραλία.Σήμερα μόνο εγώ κι ένα ζευγάρι πιο πέρα τη χαιρόμασταν.Ζεστό το νερό ακόμη,δε θέλεις να ξεφύγεις από το αγκάλιασμά του.Τα ψαράκια ξεθαρεύουν από την ησυχία,περνούν πλάι σου.
Να, μερικά....

Σε ξύλα του γυαλού.

Σε πέτρες της θάλασσας.


Η πρώτη του Σεπτέμβρη,μεταίχμιο στην αλλαγή εποχής,είναι η μέρα των γενεθλίων μου.Από τη μια καλοκαίρι ακόμη,που τόσο αγαπώ κι από την άλλη φθινόπωρο με τα υπέροχα ζεστά,γήινα χρώματά του.

Ελάτε,να σας κεράσω-γαλακτομπούρεκο,ελπίζω να σας αρέσει.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ-ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!!!