Χριστούγεννα με τον κοκκινολαίμη

Ο κοκκινολαίμης,καλογιάννος,κουμπογιάννος,robin-επιστημονική ονομασία erithacus rubecula- είναι μικρό,στρουθιόμορφο πουλάκι και ανήκει στην οιγογένεια των τσιχλών.Μόλις 14 εκ. μαζί με την ουρά του κι όμως είναι από τα δημοφιλέστερα  πουλιά της ευρωπαϊκής και της ελληνικής φύσης.

Είναι γκριζοκαφετί με ένα μεγάλο πορτοκαλοκόκκινο σημάδι στο λαιμό και στο πρόσωπο και δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ αρσενικού και θηλυκού.
Αποκαλείται και αηδόνι του χειμώνα.

Στη χώρα μας τον συναντάμε όλο το χρόνο.Το χειμώνα σε μέρη με χαμηλό υψόμετρο ακόμη σε αυλές και κήπους ,όταν χιονίζει.Το καλοκαίρι  ανεβαίνει σε ψηλότερα μέρη.
Κάθε φορά που χιονίζει εμφανίζεται ο κοκκινολαίμης στην αυλή μας  κι αυτό που μπορούμε να του προσφέρουμε είναι λίγα ψιχουλάκια ή σποράκια.Καχύποπτο το πουλάκι  αναμένει να φύγουμε,για να τα γευτεί.

Σύμφωνα με το μύθο ήταν ερωτευμένος με την Κυρίνα (την τσίχλα),αλλά εκείνη δεν τον ήθελε.Για να την εντυπωσιάσει δανείστηκε από το χελιδόνι το κόκκινο γιλέκο του και το φόρεσε.Δεν το επέστρεψε ποτέ,γι΄αυτό,  όταν την άνοιξη έρχεται το χελιδόνι,ο κοκκινολαίμης εξαφανίζεται.

Στην Ευρώπη έχει συνδεθεί με τον ερχομό των Χριστουγέννων.Αυτό συμβαίνει γιατί  κατά το 18ο αιώνα οι ταχυδρόμοι,που έφερναν τις χριστουγεννιάτικες κάρτες στους Βρετανούς,φορούσαν  κόκκινο γιλέκο και τους αποκαλούσαν "κοκκινολαίμηδες".

Κάνοντας βολτούλες στη γειτονιά μας,είδα λάμψη , γιορτινές προετοιμασίες και είπα να κάνω κάτι.
Λινάτσα το υλικό μου,όχι από κάποιο εμπορικό,απλά αγόρασα ένα σακί για ελιές.Είναι πιο σκληρή,αλλά κάτι κατάφερα.
Τα πουλάκια με ταλαιπώρησαν ιδιαίτερα στο ράψιμο-με το χέρι έγινε- δεινοπάθησαν τα δάχτυλά μου από τα τσιμπήματα.Τα φτερά έγιναν με σπάγγο και έριξα μερικές πινελιές μεταλλικών ακρυλικών και πατίνας.

Το καδράκι σε τελάρο για κέντημα-την ιδέα την είχα δει στην Ευγενία,στο Κορίτσια από σπίτι.
Πέρασα πρώτα gesso και μετά ζωγράφισα το μικρό κοκκινολαίμη.Έβαψα και το τελάρο με ασημί,μεταλλικό ακρυλικό για να ταιριάζει στο θέμα.