Ο ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ ή νοσταλγίας συνέχεια

   Το θερμό καλοκαιράκι μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα παγωτά.
Το παραδοσιακό βανίλια-ξυλάκι ή το χωνάκι βρίσκεται στις αναμνήσεις όλων, που στην παιδική μας ηλικία τα γευτήκαμε και τα απολαύσαμε.

Από το Μάιο, κυρίως όμως από το κλείσιμο των σχολείων,οι γειτονιές γεμίζουν από παιδιά,γέλια, φωνές και παιχνίδια.
Τότε κάνει την εμφάνισή του ο πλανόδιος παγωτατζής με το τρίτροχο ποδήλατο-αυτή την εικόνα έχω στις αναμνήσεις μου-και αρχίζει να διαλαλεί τη δροσερή πραμάτεια του στις γειτονιές.

ΕΒΓΑ παγωτάααα....,έβγααααα!

Το ποδήλατο έχει ήδη φτάσει στη γειτονιά,έχει σταματήσει στην άκρη του δρόμου σ΄ένα πλάτωμα των χωραφιών και περιμένει....
Δεν περνάει λεπτό και τα παιδιά,συνεννοημένα λες,ξεπροβάλλουν και τρέχουν προς το μέρος του:
κοριτσάκια με φιόγκους,κοτσίδες,κοτσιδάκια,αγόρια με κοντά παντελονάκια,ξυπόλητα τα πιο πολλά,κοντοκουρεμένα ή με ξυρισμένο κεφάλι.

Κυκλώνουν τον παγωτατζή,τα κέρματα σφιχτά στην παλάμη κι αρχίζουν τις παραγγελιές:
βανίλια,φυστίκι,σοκολάτα......

Στη γειτονιά μας ερχόταν δυο φορές την εβδομάδα. Τη μια ο Μήτσος με το ξυλάκι βανίλια ή σοκολάτα και την άλλη ο Ιάσονας με παγωτό χωνάκι και μεγαλύτερη ποικιλία στις γεύσεις.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη γεύση της κρέμας-βανίλιας,ακόμη ψάχνω να τη γευτώ στα παγωτά,αλλά κανένα δεν έχει πια αυτό το άρωμα-σα συνθετικά φαντάζουν τα σημερινά.

 Οι φωτογραφίες είναι από το ίντερνετ,ενώ ηεπιλογή της εταιρείας δεν έγινε για διαφημιστικούς λόγους,αλλά γιατί αυτή κάλυπτε τότε την αγορά-στην περιοχή μας,που θυμάμαι.