Παίζω,παίζεις,παίζει .... παίζουμε

Mε το άνοιγμα των σχολείων μ΄έπιασε μια γλυκιά νοσταλγία για εκείνα τα αλησμόνητα χρόνια,που γεμίζαμε τα προαύλια  με τις δικές μας φωνές και τα παιχνίδια μας.
Σήμερα τα παιδιά ,με φορτωμένο το πρόγραμμά τους από λογής εξωσχολικές δραστηριότητες όλο και αραιότερα βρίσκουν χρόνο για παιχνίδια και μάλιστα ομαδικά σε αυλές, δρόμους και αλάνες.
Παιδί και παιχνίδι  δυο λέξεις,που η ετυμολογία τους μας δείχνει πόσο δεμένες είναι μεταξύ τους.

Το παιχνίδι και μάλιστα το ομαδικό μετά την ηλικία των 3 ετών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανάπτυξης του παιδιού,που από τη φύση του έχει ανάγκη να ερευνήσει,να δοκιμάσει καινούρια πράγματα,να κινηθεί ελεύθερο.Το βοηθάει να αναπτυχθεί σωματικά και νοηματικά.

Είναι πέρα από ζωτική ανάγκη ο μόνος τρόπος εξερεύνησης και μάθησης.

Μέσα από το παιχνίδι το παιδί κοινωνικοποιείται,εκφράζεται,επικοινωνεί.Αισθάνεται χαρά,αγάπη,πόνο,μαθαίνει την άμιλλα και πώς να αντιμετωπίζει δυσκολίες και να τις ξεπερνά.

Γνωρίζει τη ζωή.

Αλήθεια,θυμάστε τα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων;

Κρυφτό,κυνηγητό,κουτσό,τυφλόμυγα,κολοκυθιά,μέλισσα-μέλισσα,μήλα,τσιλίκι,μπίλιες(γκαζάκια),σπασμένο τηλέφωνο,αμπάριζα,κλέφτες κι αστυνόμοι,ένα λεπτό κρεμμύδι,η μικρή Ελένη,βασιλιά-βασιλιά,το δαχτυλίδι,στρατιωτάκια ακούνητα,αμίλητα,αγέλαστα .........

Μ΄αυτή τη νοσταλγία έφτιαξα μερικές ακουαρέλες με κάποια από εκείνα τα παιχνίδια της τρυφερής μας ηλικίας.