Δέντρα και πάλι

Απ΄την αρχή του κόσμου το δέντρο έγινε μύθος, σύμβολο. Η γνώση, η ζωή, το κέντρο του κόσμου έχουν απεικονιστεί ως δέντρα.
Η «ανάγκη του δέντρου»,  σύμφωνα με τη διατύπωση του μεγάλου Ελβετού οικολόγου, ζωγράφου και αρχιτέκτονα Χουντερβάσερ, «η ανάγκη της καρδιάς, / σαν κάτι να την έχει συναρπάσει πολύ ψηλά» , σύμφυτη με τη ζωή του ανθρώπου και αποδεδειγμένη παλαιόθεν μέσω της δεντρολατρίας των Μινωιτών, δεν μπορούσε παρά να περάσει και σε κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης τέχνης.

Οι λογοτέχνες,οι ζωγράφοι πολύ συχνά χρησιμοποίησαν τις ποικιλότροπες απεικονίσεις της φύσης για εξίσου ποικίλους αλλά άσχετους με την ίδια τη φύση σκοπούς και, από την άλλη, η αλλαγή του  ιστορικοκοινωνικού σκηνικού επέδρασε καταλυτικά ακόμα και στην ίδια την παρουσία της φύσης στα λογοτεχνικά κείμενα και την τέχνη γενικά.

Το πράσινο φέρνει  ηρεμία  και η άμεση επίδραση στο μάτι και τελικά μέσω του ματιού στην ψυχή οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Το γεγονός αυτό είναι από καιρό γνωστό όχι μόνο στους γιατρούς (ειδικά στους οφθαλμίατρους), αλλά και γενικά σ' όλους. Το απόλυτο πράσινο είναι το πιο κατευναστικό χρώμα που υπάρχει: δεν κινείται σε καμία κατεύθυνση και δεν έχει καμία παρήχηση χαράς, θλίψης, πάθους, δεν απαιτεί το παραμικρό, δεν καλεί προς τα πουθενά. Η διαρκής αυτή απουσία κίνησης είναι μια ιδιότητα, που επενεργεί ευεργετικά σε καταβεβλημένους ανθρώπους και ψυχές.
Wassily Kandinsky, Για το "Πνευματικό στην Τέχνη"

Οι ομοιότητες του δέντρου με τον άνθρωπο είναι εντυπωσιακές: Μεγαλώνει κι αυτό, το ανάστημά του ορθώνεται χρόνο με το χρόνο. Οι χυμοί που διατρέχουν τον κορμό και τα κλαδιά του είναι ό,τι το αίμα που ρέει στον κορμό και τα μέλη του ανθρώπου. Τα φύλλα του όταν τα διαπερνά ο αέρας, ο ίδιος αέρας που «ζωντανεύει» τις λέξεις μέσα στο ανθρώπινο στήθος, θροΐζουν μουρμουρητά παράξενα, μιλούν σε μια γλώσσα που χρειάζεται χρόνο πολύ για να εκφράσει κάτι, τόσο που ο δικός μας ανθρώπινος χρόνος δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη σοφία της.
Αυτή τη γλώσσα από πολύ παλιά προσπάθησε ο άνθρωπος να καταλάβει δίνοντας στο θρόισμα των φύλλων μαντικές ιδιότητες.

Δέντρα και πάλι,ανάγλυφα με την προσφιλή τεχνική,έφτιαξα σε μικρά ορθογώνια ξυλάκια.Καθένα διαφορετικό κι όλα μαζί μια ενότητα.

Καλό μήνα,φίλες μου!!!

Τα προικιά

Άνοιξη και καλοκαίρι είναι εποχές τέλεσης γάμων.Ένα έθιμο,που έρχεται από πολύ παλιά,είναι τα προικιά και η έκθεσή τους πριν το γάμο.Σε πολλά μέρη ,όπως και στην Αγία Άννα,τηρείται μέχρι σήμερα.

Προικιά  είναι (ήταν αν προτιμάτε) το σύνολο των εσωρούχων, ρούχων, σεντονιών, υφασμάτων, πλεκτών, πετσετών, τραπεζομάντηλων,και λοιπών αντικειμένων,που η νύφη έπαιρνε και αποτελούσαν έναν από τους βασικούς παράγοντες σ΄ένα γάμο.
Η συγκέντρωσή τους ήταν δύσκολη και δαπανηρή. Κάποια δε από αυτά  απαιτούσαν πέρα από τα χρήματα για την αγορά τους και πολλή προσωπική εργασία π.χ. το κέντημα με ¨ψιλοβελονιά¨, ή ύφανση στον αργαλειό.

Όταν πλησίαζε η ημερομηνία του γάμου,όλα έπρεπε να είναι έτοιμα.

Αντίθετα με την προίκα,που αποτελούσε μέριμνα όλης της οικογένειας, τα προικιά ήταν καθήκον της μάνας. Η προίκα υπό μορφή περιουσίας, χωράφια, αμπέλια, δεν ήταν υποχρεωτική προς την κόρη τους, ενώ τα προικιά έστω και λίγα δεν έλειπαν από καμιά κοπέλα τη στιγμή του γάμου της. 

  Τα χοντρά,υφαντά (σκουτιά) ρούχα, κουβέρτες, αντρομίδες, παντανιές, σαϊσματα και άλλα τα έβαζαν πάνω σε ένα μπαούλο διπλωμένα ωραία,μέσα στις δίπλες τοποθετούσαν δαφνόφυλλα (βάγια) και τα έστηναν γιούκο.  
                            

Τα άλλα ασπρόρουχα και κεντήματα τα έβγαζαν από τα μπαούλα, τα φρεσκοσιδέρωναν, τα δίπλωναν και τα άπλωναν σε σχοινιά με τη σειρά, από εσώρουχα μέχρι σεντόνια και άλλα καλύμματα.

Στα προικιά υποχρεωτικά συμπεριλαμβάνονταν δύο μπαούλα, τα οποία γέμιζαν με τα ψιλά ρούχα. Επίσης υποχρεωτικά ήταν τα χαλκώματα, καζάνι ,ταψιά, τηγάνια, τσουκάλι, σίδερο και σιδεροστιά (πυροστιά)

Οι δυο πρώτες φωτογραφίες είναι από το λαογραφικό μουσείο Αγίας Άννας Δ.Χ. Σέττας.
Οι υπόλοιπες από σύγχρονο γάμο,στον οποίο ήμουν καλεσμένη

Πάνω στην πέτρα

 Καλοκαιράκι προ των πυλών,ζέστη και αποζητούμε τη δροσιά της θάλασσας πια!
Όπου να ΄ναι θ΄αρχίσουμε τα μπανάκια, κάποιες από σας ήδη ξεκίνησαν.Η αγαπημένη μου εποχή φαίνεται πως ήρθε για τα καλά.
Ζωγραφική σε πέτρα,έργα που έφτιαξα το περσινό καλοκαίρι.

 Μια μεγάλη πέτρα Καρύστου για τη γειτόνισσα της παραλίας,την Κική.Την είχε σε μια γωνιά του κήπου της και με χαρά τής τη ζωγράφισα με θέμα,που διάλεξε η ίδια.

Ένα μεγάλο βότσαλο,δικό της,που με ρώτησε τι να το κάνουμε.Μα ψαράκι,φυσικά,έχει ταιριαστό σχήμα.

Και μια δική μου πετρούλα με ζωγραφική και πάστα κρακελέ.

*************************************

Γιορτάζω αύριο,ελάτε να σας κεράσω φίλες μου!Τι προτιμάτε;

Παστούλες με φρούτα ή

παγωτάκι δροσερό!

Ρόδα του Μαγιού

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ!!!

Τριαντάφυλλα μιανῆς ἡμέρας τ᾿ Ἅη Γιωργιοῦ,
στὰ κοριτσίστικα τὰ χέρια ἑνὸς παιδιοῦ,
τριαντάφυλλα δικά σου καὶ νὰ τὰ κρατεῖς,
σὰν ἀναπάντεχο καλὸ μεσοστρατίς!

Τὰ πολυδουλεμένα, τριπλοσκαλιστά,
πολύδιπλα, πολύφυλλα, ἀνοιχτά!
τ᾿ ἀγέρι τὰ συγκρούει, τ᾿ ἀγέρι τὸ ψιλό,
καὶ γιὰ ξεφύλλισμα τ᾿ ἀνοίγει ἀπατηλό *

Δυο ακουαρέλες με τριαντάφυλλα για μια φίλη αγαπημένη

*"Τριαντάφυλλα μιανής μέρας"Τέλλος Άγρας

Η δάφνη μου

Στ΄αριστερά της αυλής χρόνια τώρα βρίσκεται το πιο αγαπημένο μου δέντρο-η δάφνη (βάγια),σήμα αναγνώρισης του σπιτιού μας.Όταν πρωτοήρθαμε ήταν ένα μικρό δεντράκι,που σιγά σιγά μεγάλωσε,άπλωσε κλαδιά και ρίζες,ωρίμασε.

Έχει πυκνό φύλλωμα, στην αγκαλιά του βρίσκουν καταφύγιο διάφορα πουλάκια,που τρέφονται από τους καρπούς της.

Αγέρωχη πάντα με βροχή,

χιόνι

και λιακάδα.

Ο κορμός της έγινε "μοντέλο" μου σε μια άσκηση ακουαρέλας.

Των Βαϊων αύριο ,γι΄αυτό διάλεξα αυτό το επίκαιρο θέμα για ανάρτηση.Ήθελα καιρό να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στη δάφνη μου,που σώθηκε την τελευταία στιγμή από τό κόψιμο,όταν φτιάχναμε την αυλή.Έδωσα μια γερή μάχη και από τότε την αγαπώ ιδιαίτερα,τόσο που,όταν έπρεπε να την κλαδέψουμε λιγάκι,μαζί της πονούσα.

Καλή Μ. Εβδομάδα, φίλες μου!

Φούντωσε η άνοιξη και χρώματα σκορπίζει

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ   Νικηφόρος Βρεττάκος

Αν με βλέπουν να στέκομαι,

όρθιος,ακίνητος,μες

στα λουλούδια μου,όπως

αυτή τη στιγμή,

θα νόμιζαν πως τα διδάσκω.Ενώ

είμαι εγώ που ακούω

κι αυτά μου μιλούν.

Έχοντάς με στο μέσο

μου διδάσκουν το φως.

Η αγαπημένη μου τεχνική

 Η πάστα,ο στόκος σαν υλικά μου αρέσουν πολύ,για το ανάγλυφο αποτέλεσμα,πού δίνουν.Από την πρώτη φορά,που τα δοκίμασα,όλο και επανέρχομαι.Δένουν όμορφα με τα ξύλα  της ακρογιαλιάς και με κάθε άλλο ξύλο.

Τοπίο με αυτή την τεχνική για τη βεράντα μιας φίλης σε χρώματα που δένουν με το χρωματισμό του σπιτιού.

Δυο ξύλα από τη θάλασσα σε γήινους τόνους για το σπίτι στην παραλία.Ήθελα πιο ρουστίκ ύφος και περιόρισα τη χρωματική παλέτα.

Το πλαίσιο έγινε με χρώμα,που κάνει κρακελέ,αφού στεγνώσει.

Κοντινά από τα καδράκια.

Σας εύχομαι να περάσετε όμορφο,ανοιξιάτικο Σαββατοκύριακο!